Serap Gibiydin Şiiri - Faruk Doğan 2

Kışın ortasında doğan bir serap gibiydin,
Bembeyaz bir sessizliğin içinden çıkıp
Kalbime kıymık gibi saplandın.
Ne rüyaydın tam,
Ne uyanıkken görülebilecek kadar gerçek…
Ama seni görmek,
Bin yılın hasretine denk bir sevinçti içimde.

Gecenin tam ortasında inen bir dua gibi,
Görülmez ama hissedilirdin.
Ben, seni olmayan bir zamandan çağırırdım.
Ve her çağırışta
Bir yıldız düşerdi içime,
Adınla tutuşan bir kalp olurdu benliğim.

Gözlerin yoktu karşımda,
Ama ben bakışlarında kayboldum.
Sen sustun…
Ben içimde çığlıklar gibi sevdim seni.
Bir kelime etmene gerek kalmadı,
Ben her bakışında bir cümle duydum.
Her susuşunda bir ayrılık büyüttüm kendime.

Bazen hayalin bile fazlaydı,
O kadar yoktun.
Ama ben, olmayanından bile bir ömür kurdum.
Kendimi kandırmadım;
Sadece, seni yitirmemek için
Varlığını yalan sandım.
Çünkü bazı aşklar sadece içte açar,
Hiçbir mevsime sığmadan.

Gönlümde bir mabet gibiydin,
İçine kimseyi almadığım,
Sadece seni anmakla yetindiğim.
O kadar derindeydin ki,
Bir dua gibi kalbimin alt katında duruyordun.
Ve ben…
Her sevdiğimde sana daha çok benzeyen
Şiirler ezberliyordum gecelede.

Kışın ortasında doğan bir serap gibiydin…
Ve ben seni su sandım,
Aşk sandım,
Hakikat sandım…
Oysa sen sadece
Beklemenin en güzel yalanıydın bana.