Sensizlik Senfonisi Şiiri - Süleyman Uzun

Gözlerim donuk donuk seni ararcasına uzaklara dalmıştı,
Denizin köpüren dalgaları birşeyler anlatıyordu içten içe, benliğimde,
Üç gün değil, beş gün değil, yıllar da geçe seni özlüyordum, özlemeyi durduramıyordum içimde,
Sensizlikten ölüyordum ey yar, sefesim kesiliyordu aşkın hallerinde,
Yorgunluk içimin derinliklerine kadar işliyordu,
Ve içimdeki yıkıntılar boğuyordu beni,
Hıçkıra hıçkıra ağlama duygusu benliğimi, ele geçiriyordu adeta,
Hangi uzak mektubatın dizeleriydi, içimi terkeden sevgin,
Sen sevgili, gidiyordun beden, veda etmeden, sesizce,
İçimden uzun uzun seviyordum seni, senli geçen herşeyimi,
Sanki sen olmayınca yaşamayı unutuyordum,
Sana dair herşey, sevdiğin tatlı, sevdiğin şehir, sevdiğin yemekler, kısaca sevdiklerin aklıma gelince, içim ısınıyordu sevginden,
Söyle ben sensiz neyleyim yokluğunda hangi diyarlara gideyim,
Hangi deniz sahili seni bana getirirdi, söyle, seni o sahilde gelmeni bekleyeyim,
Velhasıl sana olan bitmek tükenmek bilmeyen sevgim hiç gitmedi içimden,
Kalbimdeki aşkını göresydin, cennetine alırmıydın beni,
Kader ağlarını örmesede, ben umutla beklerim eşsiz sevgini...
Süleyman UZUN