Sensizlik Geçidi Şiiri - Nüket Kalhan

Aylardan Aralık, yıllardan iki binin altısı
Yıl sonu, kış başlangıçı, donmuş ağaçlar
Sensizlik geçidinin bitmediği noktada
Gözlerimde yaşlar, ellerim duada
Başımda bulutlar duman duman
Ne mavi kalmış, ne de güneş;
Kirli gri bir yorgan serili tepemde!

Nefes alsam buğu çıkmaz ağzımdan
Dua etsem, haykırsam Tanrı duymaz...
Sensizlik geçidi sonu olmayan
Dar mı dar, ışıkları yanmayan,
Kirlenmiş duvarlarında adlarımız
Okunmayan sevimsiz bir mekan

Gri dantel gökyüzü sisten çökmüş
Omuzlarımda zaman zaman ağırlaşmış..
Ne ağırmış seni taşımak, hatırlamak
Zamanın hiç yürümediği bir anda
Yıl sonunda, sensizlik geçidinin
Virajlarının en çok daraldığı
Zor bir dönemeçteyim şimdi

Yıl başladı başlayacak yeniden
Ne önemi var eğer bayramı getirdiyse
Benim yeni yılım da yok, bayramımda
Sen yoksun yanımda, nefesimde
Bayram değil yeni yıl zehir içimde

Yürüyüp gidiyorum umutsuz,
Ağrılar içinde, birisi tutsa kalbimi
Sanır durmuştur, donmuştur soğuktan
Ne bir yaprak, ne bir ağaç
Nerde kaldı gönderdiğin küçük kuş?
Sensizlik geçidinin zor dönemecinde
Grilerin içinde dondu ellerim duada!
30 Aralık 2006