Sensizlik Şiiri - Sedat Koçar

Bir bahar mevsimiydi yeşil yemyeşil doğa
Sen ansızın gittin elveda bile demeden
Şimdi sen yoksun ellerim boş bomboş kaldı
Boş kalan şu gönlümü kimse dolduramadı

Güneşin her batışında bir hüzün başlar
Ağlıyorum her gece yarıdan sonra
Yastığım ıslanıyorsırılsıklam sabaha
Geceleri hep mutsuzum işte sensiz

Sensizlik koydum sensiz geçen anıma
Alıştım yalnızlığa yalnızım her an
Bu kasaba dar geliyor sensizliğime
Yaktım limanları sığınmak yok artık

Okyanusta yaşıyorum farzet
Dalgaların savurduğu her yerdeyim
Balıklar bile eşlik edemiyor sensizliğime
Su gibi sensizlik kaplıyor bedenimi