Sensizlik Şiiri - Ali Fikri Karadeniz

Sensizliğe alışamadım artık
Ne gün gözlerimi aydınlatır
Ne de gece avuntularında uyutur beni
Karanlığı delercesine bir mızrak sesi gelir
Ve tam şurama saplanır
Yine de öldürmez beni
Hep söylerim ya,
Seviyorum Seni “Yaşıyorum çok şükür” der gibi
Ama yaşamadığımı anlıyorum
İşte o an kendimi, bir darağacının ucunda sallandırmak istiyorum
Yapamıyorum, olmuyor, başaramıyorum…
Dilde çok basit geliyor
Arıyorum, bir ötenazici arıyorum
Kimse yanaşmıyor
Yaşayacak günün var diyorlar
Ama bana nedense sormuyorlar
“Yaşamak istiyor musun” diye
“Huzurlu musun, mutlu musun” diye
Ben, Sensizliğe alışamadım
Başaramadım hayata yeniden sarılmayı
Sensiz geçen her günüme kurşunlar sıkıyorum
Giyotinde kesiyorum
Parçalıyorum gün denilen ömrümden çalınan her saniyeyi
Sensizliği kabul edemiyorum
Sahile iniyorum
Dalgalar Seni seriyor önüme
Güzelliğini çiziyor kumsallara
Sesini fısıldıyor rüzgâr
Çıldırıyorum
Neden yanımda yoksun
Neden, neden, neden…
Kendimi bir kayanın üzerinden derin maviliklere bırakmak istiyorum
Olmuyor, yapamıyorum…
Ay ışığında güllere bakıyorum
Tebessümün beliriyor goncalarında
Saçların yaprak yaprak avuçlarımda
Birden kayboluyorsun kahroluyorum
Tutmak istiyorum Seni, ellerim kanıyor
Acılar halka halka boynuma geçiyorlar
Kendimi bir çınara asmak istiyorum
O da kabul etmiyor
Olmuyor, başaramıyorum

Bu gece
Bütün her şeye dur dedim
Durduracağım akıp giden zamanı
Bu son kararım
Saatler duracak, zaman duracak
Şu duvarda bana bakan hayalin var ya
Hani benimle her gece alay ediyor ya
Kendisine gülümseyeceğim
Bu gece sıra bende
Ben güleceğim
Birazdan, son kez Seni içime çekeceğim
Son kez “Seni Çok Sevdiğimi” söyleyeceğim rüzgara
Son kez karanlıklarla dertleşeceğim
Son kez adına şiirler okuyacağım
Ve son nefesimde Seni içime çekeceğim
Geriye baktığında
Boynumda bir halka
Her şeyi anlatır Sana…
Son defa,
Hoşça kal “Seni Çok Seviyorum”