Sensizlik Şiiri - Mutlu Kahveci

Sensizliğin sonsuzluğunda aşkım zamanı yuttu
Sonra bir şey durdu merdivenlerin basamaklarında
Eteğini toplar gibi bir prensesin
Alıp kucağına tüm gerçekleri
Yalan oldu adsız köprülerde ayak izi
Tuzsuz göz yaşı yanılsaması düştü dudaklarıma
Bir şey durdu merdivenlerin basamaklarında,
Sonra sonsuzca sustu…

Yunuslar çıktı, fırladılar dev dalgalardan
Rüzgar kulaçlarında fısıldadı suskunluğu
Yunuslar daldı, gömüldü okyanusların gölgelerine
Derinlerinde ışıklar gölgelerinle sustu

Çığlar koptu hayal köşkümün tepelerine
Çatladı kar taneleri kırıldı kristalleri
Battı bakışlarında bal mumu incimesi
Çisil çisil binlerce kar tanesi aşkının alevinde çığlıklarla sustu

Kırağı düşmüş topraklarımda, cemrem zemheride dondu
Karınca adımlarımdan,çağlayanlar içen serçeler korktu
Gün batımı bulutların üzerine kızıl kan kustu
Saydam şafağın aydınlanmasında ufuklar sustu

Rengi sıyrıldı varlığın evren sensizliğe soyundu
Gecelerde rüyaların, şafağın seherinde hayalin doğdu
Benden bir parça ayrılığında alemi seyre durdu
Zerreden dağların zirvesine onbeş gün alem sustu

Sesler ve tenler sardı yekpare zırh gibi
Sıktı boğazımdan çıkamayan iniltiler
İçtim kankızılı kor aşk şarabını
Yaktıkça feryatlar genzimde sustu

Adım attığım akdenizin suyu kurudu
Aşkının çöllerinde benliğim savruldu
Ölümüne kavgalara çağıran gözlerimde
Mutluluğu özleyen isyanlarım sustu

Rüyalarda beyazlarla yelpazelenen prenses
Güvercinlerin kanatlarında tel tel vuslat buldu
Ölüm feleğe mahkum gamzen yolunda
Sonsuzluğun krallığında prensesim tahtın kuruldu

Gecedende koyu karabasanlar hicranında durdu
Ellerinde hançerler düşlerime vurdu
Abandılar rüyalarıma sensizliğin korkusuna
Paralandı karabasanlar ışığında gölgelerde pustu

Sayfalarda aşkın yine fırtınalar doğurdu
Birikti ayrılığında katkat gözyaşı tortusu
Akreple yelkovan her an seni konuştu
Şimşekler çaktı dizelerimde gök gürültüsü sustu