Sensizlik Şiiri - Seval Tunç

Sensiz bir gece daha bitti!..
Bir gün daha geçti ömrümden ama sensizlik vazgeçmedi benden.
Güneş tüm güzelliğiyle tekrar doğdu.
Ama sen doğmadın haneme.
Kalbime doğdun, gönlüm tek seni sevdi.
Dilime doğdun, ismini zikrederken buldum hep kendimi.
Aklıma doğdun, ben hep seni düşünür oldum.

Ama ben doğmadım ışıl ışıl parlayan gözlerine.
Yüreğinde yer bulamadım hiçbir zaman kendime.
Dilin anarken herkesi, bir kere bile söylemedi ismimi.
Aklından geçmedi ne adım, ne de kimliğim!..

Ben aşk denizinde boğulurken, sen rengini seyrettin maviliklerin!..
Hayran hayran baktın öyle...
Bilmedin ki aşk ne, sevgi ne!
Sen düşünürken bu en mânidâr iki kelimeyi,
Ben yaşarken buldum bu efsaneyi.
Sen hiçbir zaman sevmedin beni,
Hatta tanımadın bile!..
Bu yüzden belki de
Sevilmek duygusunu bile
Bilmedin tam olarak ne?

Sen görmezsen seni seveni,
Ne yapsın bu gönlü deli?