Sensizliğin Teninde Şiiri - Meftun Hasret

Gözlerim seni arıyor, gölgen düşerken duvarıma,
Ve her adımın yankısı kalbimde çakıyor.
Sesin uzak bir melodinin tınısı gibi,
Ama ben her notada seni bulamıyorum.

Ellerim boşluğa uzanıyor, senin sıcaklığını ararken,
Parmaklarımın ucunda kayıp bir anının izi.
Rüzgar bile senin adını fısıldıyor ama,
Ben hâlâ seni dokunmadan seviyorum.

Geceler rüyalarımı örerken sessizlikle,
Senin gülüşün bir yıldız gibi parlıyor ama ulaşılmaz.
Kalbim her nefeste seninle dolarken,
Aynı anda yalnızlığa batıyor içimde.

Sana hasretim, bir gölge gibi sürükleniyor ruhumda,
Ve ben seni görmeden soluyorum zamanı.
Her düşünce bir çiçek gibi açıyor içimde,
Ama senin varlığın olmadan soluyor hepsi.

Adın dudaklarımda sessiz bir dua,
Ve her an seni çağıran bir çığlık.
Gözlerim kapalı seni arıyor,
Ama ellerim sadece havayı kavrıyor.

Sensiz geçen günler bir deniz gibi ağır,
Ve ben kıyıya vurmuş bir dalga gibi savruluyorum.
Özlemim sana doğru bir kuş gibi uçuyor,
Ama rüzgar senin yönünü bilmeden esiyor.

Kalbim her ritminde seni taşıyor,
Ama bedenim hâlâ yalnız bir harita.
Adım adım izini sürüyorum hayallerimde,
Ve her adımda biraz daha sana yaklaşıyorum.

Gel, yitirdiğim nefeslere dokun,
Ve sessizliğimi kır, yalnızlığımı dağıt.
Sensizliğin ortasında seninle tamamlanayım,
Ve özlemimle birleşip bir bütün olalım.