Sensizliğin penceresi

Yalnız kuşlar konmuyor artık pencereme.
Bazen bir yağmur tanesi,
Bazen usulca düşen bir kar tanesi uğruyor.
Sonra güneş açıyor ağır ağır;
Hepsi eriyip gidiyor,
Tıpkı yüreğimi saran özleminin
Zamanla ince ince çözülüşü gibi.
Yalnız kuşlar konmuyor pencereme şimdi;
Bazen hasretin tüneliyor içime,
Bazen gülüşlerin geliyor aklıma.
Güneş açtığında ise
Buğulanmış camların ardında
Gözlerin beliriyor aniden.
Özlemin bir çiğ tanesi gibi düşüyor kirpiklerime,
Artık sadece kuşlar değil,
İhtiyarlığım da geliyor pencerelerime.
Kuş seslerini eskisi kadar net duyamıyorum;
Ömrüm, sessizliği yavaş yavaş getirdi
Son demimin eşiğine.
Ve şimdi.
Penceremin önünde oturup bekliyorum;
Ne bir kuş geliyor,
Ne de güneş…
Sadece uzun bir gölge uzuyor içime,
İsmini senin koyduğun bir gölge.
Ben ise her gün biraz daha eksiliyor,
Her sessizlikte biraz daha sönüyorum.
Anlıyorum ki
Bazı özlemler erimiyor,
İnsanın kalbinde kara kış diye kalıyor...