Sensizliğin ilk günü Şiiri - Asya Öztürk

Sensizliğin İlk Günü

Sen yar
bir veda etmeden çekip gittin böyle gitmek yakışmadı be sevdiğim

Bugün içim öyle bir yangın yeri ki
aynadaki kendi yüzüme bile küskünüm

İçim çığlık çığlığa
gitme diyemedim
sadece gidişini izledim çaresiz

Yokluğunun acısını bastırmaya çalışsam da
gözlerimden süzülen bu yaşlar
sessizce bir sele karışıyor

Yokluğunun acı ilk günü
gece yine çökünce
sensizliğine sarılıyorum

Yüreğimde acı bir sızı
duyamadığım sesine
özleminin demini tutuyorum
geceler boyu

Hasretinin en acı saatlerindeyim
dilimde sensizliğin solgun melodisi
bedenimi ince bir titreme sarıyor
aklımda cevapları olmayan sorular