Sensizliğin Harflerinde

Seni sana sordum,
yalın gecelerin en sessiz yerinde.
Telaş ve şüphe oturdu karşıma,
ama ben,
kendi içimdeki karanlığı yakıp
ışık aradım.

Ürperdim, evet,
ama korku yalnızca
geçici bir gölgedir,
ben güneşi hep içimde taşıdım.

Yargıladım sensizliğin boyutlarını.
Ama artık biliyorum;
hiçbir yokluk
benden büyük değil,
hiçbir gece
beni sabaha varmaktan alıkoyamaz.

Her sessizlikte
kendi sesimi buldum,
her yarada
kendi gücümü.
Çünkü yokluğun öğretir insana
var olmanın değerini,
ve ben varım,
daha dimdik, daha canlı,
daha kendim olarak.

Bir şehrin sabahına benziyorum şimdi;
tükenmiş gecelerden çıkıp
kendi ışığını bulan bir sokak gibi.
Karanlık bittiğinde
gölgeler bile bana teşekkür edecek,
çünkü ben inandım,
çünkü ben direndim.

Ve biliyorum;
hayat,
kaybedenleri değil
yeniden başlayanları sever.
Ben yeniden başlıyorum,
hem de senden kalan eksiklerle değil,
kendimden taşan fazlalıklarla.

Şimdi yol önümde,
rüzgâr arkamda,
ve adını anmasam da
gelecek beni çağırıyor.
Sensizlik bir durak,
ama ben yolcuyum,
gidecek çok yerim var.
Ve bil ki,
güneş bende doğuyor artık.