Sensizliğe Yazılmış Veda

Baba, gidişinle soldu baharım,
Sükutla örtüldü her bir diyarım.
Gözümde tüterken yitik hatıran,
İçime çöken bir garip hazanım.

Ne sesin gelir, ne de iz görünür,
Karanlık geceler içimde sürünür.
Bir vakit yüreğim seninle gülerdi,
Şimdi her nefes, firkatle bürünür.

Mekânın cennet, ben hicranla dolu,
Her adımda ismin, her yerde yolun.
Bir dua gibi yükselir adın,
Sensiz her saat, bin ömre bedel olur.

Sığınsam rüyaya, belki gelirsin,
Bir tebessüm bırakır, sessizce gidersin.
Uyandığımda hüsranla yanarım,
Zira hayal imiş, sen sanıp sevinirim.

Hep rahmetle bakan şefkatli yüzün,
Unutur muyum hiç, içimdeki sözün?
“Metanetli ol evlâdım,” derdin her zaman,
Sensiz neyleyeyim gurbeti, hüzün?

Dilerim bir gün vuslat olur bize,
Hasret biter belki, bir başka düze.
Lâkin bu dünya senden mahrum iken,
Yaralı geçer her lahza, her gece