Sensizliğe Sığmayan 22.21 20.05.2025

🖋️ "Sensizliğe Sığmayan"🖋️

— Nilgün Şirin

Sensizliği bir yara gibi giydim üstüme,
Hiçbir yara senin kadar acıtmadı canımı.
Ne sargı tuttu, ne zaman unutturdu,
Her nefesin, içimde başka bir sancıydı.
Gözümle görmediğim yokluğunu,
Kalbimle defalarca ezberledim.
Bir gidiş değil bu;
Bir insanın içinden sökülüp alınması gibi

✭𝑨𝒔𝒊𝒄𝒆 ş𝒊𝒓𝒊𝒏✭

Sustum evet... ama o sessizlikte
Adını çığlık çığlığa haykırdım.
Dudaklarım kanasa da susmaya yeminliydi
Çünkü her hecede sen vardın.
Sen yoktun ama enkazın hep buradaydı
Ben o yıkıntının altında yaşamaya çalıştım
Sana dair ne varsa ağrıdı içimde
Ve en çok senin için güçlü görünmeye utandım

✭𝑨𝒔𝒊𝒄𝒆 ş𝒊𝒓𝒊𝒏✭

Ben seni sevmekten vazgeçmedim
Sadece yokluğuna alıştım gibi yaptım.
Her gün seni içimden söktüm tekrar tekrar
Ama en çok, seni içimde tutmaya utandım
Bir gün döner diye beklediğim yollar
Şimdi sustuğun her gecede boğar
Adını andıkça içim kanar,
Kalbimde değil, kabuğumda yaşar.
Gözlerim dalar bir anıya her defa
Sana değil, seni çok seven hâlime
Anladım artık; en ağır ceza,
Birini affedip hâlâ içinde taşımak
✭𝑨𝒔𝒊𝒄𝒆 ş𝒊𝒓𝒊𝒏✭

Şimdi ne adını anıyorum,
ne de sesini bekliyorum
Çünkü adını andığım her yer
mezar gibi soğuk
Unutmadım seni bu benim cehennemim
Oldu Ve bana yaşattığın cehennemde
seninle birlikte yandım en çok

✭𝑨𝒔𝒊𝒄𝒆 ş𝒊𝒓𝒊𝒏✭

Zaman geçiyor evet, ama içimde hep eksik,
Bir yanım hâlâ elini arıyor gecelik.
Bir suskunluk sardı her yanımı sessizce,
Ne bir gülüş kaldı, ne de sığınacak bir gece...
Seni affetmek değildi en zor olan,
Kendimi seni severken unutmaktı olan.
Şimdi senden kalan en büyük anı,
Kendime yeniden sarılmam sanmıştım,
Ama unuttum; göz göre göre kendimi bile…
Ne zaman güldüm desem aynaya,
İçimde ağlayan yanım geçti karşıma

✭𝑨𝒔𝒊𝒄𝒆 ş𝒊𝒓𝒊𝒏✭

— Nilgün Şirin
Yürek ağladı, kalem yazdı