Sensiz Sabah Olmuyor Şiiri - Anıl Kılıç

Sensiz Sabah Olmuyor

Gece saat 01:05...
Dışarısı sessizliğe gömülmüş,
Gökyüzü suskun,
Sokak lambaları yalnızlığımı aydınlatmaya çalışıyor.
Uyku yok bende,
Gözlerim açık ama ruhum uykuda sanki.
Sadece sen varsın…

Ve bu ağır sessizlik.
Bir şarkı çalıyor uzaktan,
Her dizesi içimi delip geçiyor,
"Sevmeyin kardeşim" diyor,
"Yalnız kalırsınız" diyor…
Ama bu kalp…

Bu inatçı, bu çocuk kalp…
Söz dinlemiyor.
Senin yokluğunu anlamıyor.
Sen,

Belki şimdi başka birini düşünüyorsun.
Bir kahkaha paylaşıyorsun belki,
Ya da o sana adını bir başka tonda söylüyor.
Biliyorum…
Sana dair hiçbir umudum yok artık.
Ama ne tuhaf…
Yine de her yol sana çıkıyor.

Her sokak seni hatırlatıyor.
Her melodi seni çağırıyor.
Gördüğüm her yüz,
Biraz seni taşıyor.
Duyduğum her ses,
Senin yokluğunda yankılanıyor içimde.
Ve her baktığım köşe,

Sana çıkan dar bir sokak gibi.
Çıkmaz…
Geri dönülmez…
Ama ben yine de oraya yürüyorum.
Belki de en acısı,
Senin bile bilmediğin bir savaş veriyorum içimde.
Senin hiç duymadığın bir çığlık var
Her gece boğazımda.
Ben seni sustukça daha çok seviyorum.
Sen beni bilmedikçe,
Ben seni daha çok ezberliyorum.

Ve her gece,
Sensizliğin koynunda geçen bir yalnızlık nöbeti…
Sabahlar oluyor belki,
Ama içimde hiç aydınlanmıyor.
Çünkü sen yoksan,
Sabah da olmuyor bana.
Güneş doğsa ne olur…
İçim hâlâ karanlık.
Sensiz…

Sabah, sadece bir zorunluluk.
Sensiz…
Gün, sadece başka bir yokluğun devamı.
Ve ben,
Her sabah gözlerimi açtığımda,
Seni özlemekle uyanıyorum.
Çünkü biliyorum:
Sensiz, sabah olmuyor…