SensiZ Şiiri - Elif Eylül 2

Üşüyorum …
Gittiğin günden beri ısıtamadım yüreğimi
Ve zamanın kıskacında gitgide soğumakta bedenim.
Oysa aşk solurken sıcacıktı nefesim, nefesinin yanı başında.
Şimdi yokluğunu soluyorum sensizlik kokan bu şehirde.

Unuturum sandın…
Bu sevda gelir geçer sandın.
Oysa, geldi geçmedi benden…
Sevdan kaldı içimde,
Ben her dem o sevdanın içinde.

Tükettim zulamdaki son umut kırıntılarını …
Ve, el salladım
Sonsuzlukta kaybolup giden umutlarımın ardından.
Hızlı adımlarla kaçarcasına uzaklaşırken yüreğimden,
Kardan beyaz düşlerimiz
Gece rengi bir mateme büründü.
Ve, yüreğim o matemle büyüdü.
Oldundu, dalından koptu düşler.

Hüznün zamansızdı
Zordu alışmak sensiz yarınlara.
Nitekim alışamadım da zaten.
Bu yüzdendir ki hayalin her daim gölge misali ensemdedir.
En korktuğum, en çaresiz anlarımda gölgene sığınırım.
Kimselerin bilmediği peşim sıra gelen gölgene…

Ansızın dururum bazen ardıma bakarım
Gölgen orda mı diye.
Bilirim o peşimde oldukça kendimi daha az yalnız hissedeceğim,
Bilirim o peşimden geldikçe ben yürümeye devam edeceğim.

Ne garip …
Bazen ölüm kokuyor düşler
Keşmekeş sevdam intihar ediyor.
Bir uçurumdan yuvarlanıyor hayaller.
Sonra ansızın uyanıyorum gölgen yanı başımda.
Kan ter içinde sana susamış yarınsız düşler.

Gidişin sonbaharın tarumar ettiği bahçeler gibi, viran eyledi yüreğimi.
Artık öksüz bir çocuktu sevdam.
Düşe kalka yol aldı, ilmek ilmek hasret çekti,
Mevsimlerin gölgesinde, yaşayamadan yaşlandı sevdam.

Ve şiirlerim…
Gidişinin matemindedir hala…

Bugün kırmızı bir şarabın dibinde seni bulacağım
Kızıl bir gelinlik giyecek düşlerim
Ve kadehim dolup boşaldıkça
Zehir zemberek seni kusacağım geceye…

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI