Bu gün yine perdeleri açmadım.
İzin vermedim yine güneşin selamlamasına beni.
Hiç uyanmak istemedim.
Biliyorsun ancak rüyalarda görüyorum seni.
Ben kocaman bir karanlığı yarıp sana koşuyorum,
sen o koca karanlığı bana bir silahmış gibi doğrultuyorsun.
Hoş. Rüyalarda görüşüyoruz ama yine
dokunamıyoruz alev almış ellerimize.
Gözlerimiz birbirimize öylece bakarken bile
başka bedenler arıyor etrafta.
Sanki birileri çıkıp bütün bu büyüyü bozacakmış
gibi gardımızı alıp yaklaşıyoruz sonsuzluğa.
Yüreklerimizin yangınını söndürecek suyu
birbirimizde buluyoruz.
Buluyoruz ama serpipte kurtulamıyoruz bu ateşten.
Bir anda kelepçeler dolanıyor
ellerimize.
İşte kabus yine başlıyor.
Sen dönüp arkanı rengi belirsiz bir yolun
sonuna yürüyorsun. Sensizliğim çığlık
oluyor. Deliyor tüm sükûneti.
Ve ben senli bir rüyayı daha
Aynı sonla gömüyorum yastığımın altına
Kayıt Tarihi : 15.5.2013 15:26:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!