Seninle Var Olmak Şiiri - Zühre Türkeli

Bir ipeksi zar ördüm, kimse görmesin diye,
Kırılgan bir sınır bu, içerideki yara.
Bütün kederlerimi yuttum derine,
Dudaklarımda bir tebessüm, alaycı ve boş.
Sanki kalbimde bir nehir kurumamış,
Sanki bu ruh hiç yorulmamış, dağılmamış.
Ben bir donuk dinginlik ustası, sessiz,
Gözlerimde donmuş, anlatılmaz bir iz.

Ama sen, o arsız, o densiz yürüyüşünle,
Gelip durdun bu hassas, bu incecik tende.
Terbiyesiz bir cesaret, haddini aşan bir aşk,
Vuruyorsun, sanki en mahrem yerime.
Biliyorsun, bu sakinlik aldatmaca, yalan,
İçeride bir volkan, küller altında bekleyen.
Senin o hoyrat bakışın, o pervasız duruşun,
Kilitli kapıları kırmaya ant içmiş bir tuş.

Ey o kendini bilmez, hadsiz varlık,
Gel artık, çekinme, yap ne yapacaksan.
Çarp beni o hoyrat, o arsız elinle,
Bu ipeksi zar artık parça parça olsun.
Dökülsün, aksın ne varsa biriktirdiğim,
Bırak şimdi örtülü sızım çıksın güneşe.
Zaten yoruldum bu sahte, bu donuk halden,
Ya yok et beni, ya da bırak beni baştan titre.

Çünkü biliyorum, o arsız tavrın bir davet,
Yıkıp geçmeye bu yalan perdesini.
Vur beni, ki gerçeğimle yüzleşeyim,
Vur beni, ki bu tutsak ruha nefes olayım.
Gizlediğim her şey, o tokatla ortaya çıksın,
Ve bileyim artık hangi enkazdan doğduğumu.
En hakiki diriliş, o arsız vuruşun eseri,
Gel şimdi ve beni yeniden yarat