Senin Şehrin Şiiri - Özlem Saba

Benim şehrime yağmurlar yağardı
Kaldırımlardan duyulurdu acem çığlıklar
Benim şehrimde hüzünlü insanlar da vardı
Eski bir şehrin, ıssız steplerinde söylenirdi yanık türküler
Çığlık çığlığa dövünürdü rüzgâr
Biz dans ederdik çırılçıplak

Üşürdük yalnızlıktan, sarılırdık sımsıkı

İncelip uzayan yollara bakardım sonra
Dalar giderdi gözlerim
Her yol sana çıkardı

Sorardım ara ara kendime
Sahi, nasıldı senin şehrinin sokakları
Hiç yürüyememiştik uzun uzun
Konuşamamıştık
Kahverengi ağaç gövdesine benzeyen gözlerinde
Kaç sincap sevişirdi eskiden
Ve toprak kokusunu anımsatırdı saçların
Ellerin boya kokardı
Unutmadım, unutamadım hala

Hepsinden çektim içime bu sabah
Yumdum gözlerimi, katre katre tenini

Bir huzur, bir huzur aldı beni içine
Bir uyku, bir uyku aktı gözlerimden
Sanki asırlar geçti

Sen bilmezdin

Senin şehrinden her sabah
Güneşi sürüklerdim ellerimle
Isıtırdım donmuş yüreğimi
Sen bilmezdin

Ama ben seni bilirdim seni
Çünkü hep benimleydin