Senin Olmaya Geldim Şiiri - Hamit Atay

Senin Olmaya Geldim

Bir ömrü sırtladım, yorgunum ama vazgeçmedim.
Dizlerimde taşlar, ellerimde dualar…
Sana geliyorum.
Yolu seninle kesişen her rüzgârda
Adını duydum,
İçime işledin,
Ben senin olmaya geldim.

Ne altın taçlar, ne gümüş sözler aradım,
Bir sıcak bakışın yeter bana.
Ben sana varlıkla değil,
Yoklukla geldim.
Yürekten bir “hoş geldin” istedim sadece,
Sen yeter ki inan…
Ben senin olmaya geldim.

Geceler anlattı seni yıldız yıldız,
Gözlerim uykudan vazgeçti.
Her düşümde sen,
Her şiirimde adın vardı.
Ben harf harf ezberledim seni,
Ve usul usul içime kazıdım:
Ben senin olmaya geldim.

Yüreğimin kıyısında bir yangın,
Alevi sensin, külleri ben…
Ben, gözlerinde yok olmaya razıyım.
Yeter ki bir gün
“Bekledim” de,
“Geçmedin boşuna bu yollardan” de.
Ben sensizliğe değil,
Seninle susmaya geldim.

Çaldım hayatın kapısını bir gün,
Dedi ki: “Ne istiyorsun?”
“Sevda,” dedim,
“Gerçek, saf, hesapsız bir sevda.”
Yolladı seni karşıma…
Ben tereddütsüz sarıldım yüreğine.
Ben senden korkmaya değil,
Seninle yanmaya geldim.

Ömrümde ilk kez kendime bu kadar uzak,
Sana bu kadar yakınım.
Kalbimde açan her çiçek seninle yeşerdi.
Gölgesi bile yeter bana,
Adının geçtiği yer bile bayram…
Ben senin olmaya geldim.

Söz değil, susuşla anlattım seni,
Ağlamadım ama içimde gök gürledi.
Ne çok sustum bilsen…
İçimde yankın,
Yanaklarımda yaz…
Ben gözyaşı olmaya değil,
Senin duası olmaya geldim.

Kendimi ararken sana çıktım,
Yollarım sana eğildi.
Ve sen…
Bir ömrün sebebi oldun,
Bir vuslatın adı.
Ben hayal kurmaya değil,
Sana inanmaya geldim.

İstersen adımı sil,
Yüzümü unut,
Ama bil ki…
Ben yüreğine yazıldım.
Ne kalem silebilir,
Ne zaman unutturabilir.
Ben senin olmaya geldim.

Şiir Hamit Atay