Senin Olmadığın Hergün Şiiri - Recai Şen

Sen gideli,
Zaman durmadı…
Ama ben yürüyemedim ardında,
Bir adım bile…
Ayaklarım kesildi senin olmadığın yollarda.
Sadece kalbim sürüklendi toprağın altında,
Adına ağlayan bir çiçek gibi.

Bir sigara yakıyorum gecenin ucunda,
Her dumanında yüzün…
İçime çekemediğim en büyük eksiklik.
Adını her anışımda bir şey kırılıyor içimde,
Bazen bir bardak oluyor bu,
Bazen çocukken sevdiğim bir oyuncak…
Ama en çok ben kırılıyorum,
Ve kimse toplamıyor artık beni.

Uyuyamıyorum.
Çünkü rüyalar bile seninle başlıyor,
Ve seninle bitiyor uyanmadan önce.
Senin olmadığın her uykuda,
Kendi mezarıma uzanıyorum.
Yaşarken ölmeyi öğreniyorum…
Senden sonra en çok bunu öğrendim zaten.

Kimse bilmiyor.
Kimi zaman kalabalıklarda gülüyorum,
Ama içimde senin adını fısıldayan biri var hep…
“Dönmeyecek…” diyor,
“Seni bir daha asla sevmeyecek…”

Ve ben o sesi susturamıyorum.
Çünkü senin sesindi o bir zamanlar,
Bana “aşkım” dediğin tonda konuşuyor şimdi…
Ama başka birine söylüyor artık.

Senin olmadığın her gün
Ben biraz daha azalıyorum.
Kimse fark etmiyor.
Ama ben çoktan yok oldum aslında…
Ve yalnızca sen,
Bir gün fark edersen eğer,
Geriye sadece adını fısıldayan
Yalnız bir şiir kalacak…