Senin dudakların Şiiri - Murat Ülkü

Senin dudaklarında bir gizli dize,
Sözlerin içimde yaralı bir hüzne.
Her bakışın bir sır, her dokunuşun bir keder,
Bu aşkı saklamak ne kadar zor, sen bilemezsin.

Gözlerin kaçar benden, ellerin titrek,
Sanki bir fırtınanın en sakin yeri biter.
Oysa içimde kopan bir tufandır bilirim,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, diye fısıldar.

Yağmur yağar sanki, her damlasında gözyaşım,
Bu sevda biter diye, korkarım, ağlaşırım.
Gölgelerde gizleniriz, ruhlarımız birleşir,
Aydınlıkta kaybolan, karanlıkta dirilir.

Beni sevdiğini kimseye belli etme, ne garip bir yemin,
Acıdan damıtılmış, aşkla yoğrulmuş benim.
Bu sırrın yükü ağır, omuzlarımda titrer,
Her nefeste bir veda, her sözde bir keder.

Ne olur, gitme, bu yoldan dönme,
Birlikte tutunuruz, kimseye belli etme.
Yeter ki kalbimiz bir olsun, bu gizli hazine,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim hikayemiz.

Yalnızlığıma sırdaş olan gölgem,
Suskunluğuna tutsak olan kalemim.
Her anın bir veda, her günün bir yalan,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu aşkın yasağı.

Sessizce akar gözlerimden yaşlar,
İçimde birikmiş, dinmeyen sular.
Bilinmeyen bir şarkının notasıyım,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, diye fısıldayan rüzgar.

Ne olur, kalbindeki ateşi söndürme,
Bu gizli sevdanın sonuna gitme.
Yasak bir bahçede açan gülleriz,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim kaderimiz.

Dizelerimden sızar, bu acı gerçek,
Sözlerin biter, gözler konuşur, titrek.
Her dokunuşta bir hüzün, her gülüşte bir keder,
Bu sırrın ağırlığı, beni bitirir, beni yutar.

Beni sevdiğini kimseye belli etme,
Çünkü bu sevda, bir ömürlük mahkumiyet.
Ne olur, bu yolda yalnız bırakma,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim sonsuzluğumuz.

Gecenin örtüsü altında, ayın solgun ışığında,
Yarım kalmış bir öykünün sessizliğinde.
Suskunluğun çığlık çığlığa, acının ta kendisi,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim yalnızlığımız.

Ne bir elveda, ne bir merhaba, sadece bir sessizlik,
Sonsuzluğa uzanan bir yolda, iki yaralı kalbin birlikteliği.
Korkak adımlarla yürüdüğümüz bu dikenli yol,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim sonbaharımız.

Gözlerinde bir damla yaş, dudaklarında bir ah,
İçimde fırtınalar, dışımda bir sessizlik, bir vah.
Bizi kimseler bilmesin, kimseler görmesin,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim fırtınamız.

Sen ve ben, bir sırrın fısıltısı, bir yeminli sessizlik,
Bu aşkın ateşi, bizi yaksa da, kimseye göstermezdik.
Ne olur, bu oyunu oynama, bu sırrı saklama,
Beni sevdiğini kimseye belli etme, bu bizim sonsuzluğumuz.

Sevdiğini sevildiğini herkese belli et;
Gizlemek başkalarına fırsat vermektir.
Ve biz susar, aşkta sırra kadem basarsak,
Bil ki, itin çakalın yavşamasının sonu kederdir...

Aşkın sırrı gizemi değil, olsa olsa utancı bu, derler,
İşte bu yüzden gönlüm bu şiirin her satırında titrer.
Zannetme utançla büyür, karanlıkta sadece susarak yıpranır.
Gönlünü sahipsiz sananlar, kandırmak için riyakar yüzünü gösterir.