Senin Adın Pişmanlık Olsun

Hiç gecenin bir yarısı, kanata kanata
Söküp attınız mı içinizden yaraları?
Başka bedenlere sarılmış, iğrençliğini gizleyemeyen
Etini başka tenlere armağan eden bir adam gördünüz mü?

Bir kez değil, defalarca silmek istediniz mi her şeyini?
Kendi bencilliğine esir düşmüş bir yabancıdan,
Nefretle bahsettiniz mi?
Sarf edilen sözlerin sahte yankıları kaldı mı kulağınızda?

Atmaya çalıştınız mı ona dair küçük turuncu balığı,
Söylediği sevgiyle boyanmış yalanları?
Lanetli bir yaşamdan başka bir şey veremeyeceğini bildiğiniz
Bir insana inanmak istediniz mi?

Yalandan sevişmeler izlediniz onun gözlerinde,
Yalanları onu nasıl da düşürdü uçurumlardan.
Bu hikayenin günah keçisi olmak üzere
Defalarca uçurumlardan atıldınız mı?

Tepeden tırnağa şiirdik biz,
Yedi dalında yedi bin açan çiçeklerdik.
Koptukça tutunmak için silkelerdik birbirimizi,
Elleriyle verdi şimdi beni, başka duvarları boyadı rengarenk.

Bu sevimsiz aşk hikayesi böyle bir sonun esiri olmalıydı,
Onun yollarında gülmek yasak, ölmek farzdı.
Soğuktu bakışları hep, ölüm gibi,
Yolun sonundaydı, bir yerlere gitmek için uğraşıp,
Defalarca ölmek için yaratılmıştı.

Umutsuzdu, huysuzdu, sevimsizdi, sevmesi de ölüm gibiydi.
Soğuk, karanlık, amaçsız, sancılı bir sevdaydı bu.

Unutulur elbet…
Bu şiirler başkasının gözüne bakarak da okunur,
İlk defa ona okur gibi, ilk defa onu sever gibi,
Delicesine, her şeyin ilkiyle sever gibi…

Aşkla, sıcacık, yaralı, yorgun,
Sarılırım kemiklerimi kırar gibi,
Sevilmeyişin acısını çıkararak,
Göğsümde taşıdığın kinle, sana olan nefretimi körükleyerek…
Şu günden sonra bir su damlası yerin olmasın,
Gözüm gönlüm seni görmesin, mutluluk senden kaçsın.
Aşktan bir daha söz etmeye mecalin kalmasın,
Boşlukta savrulan bedenlerden ibaret bir yaşam seni kucaklasın.
Ve bil ki…
Adını anmayacağım, adını anan dilim kurusun,
Bu bende sessiz bir lanet, sende ebedi bir pişmanlık olsun.