Seni yazmazsam gülüm Şiiri - Erdal Yalçın

seni yazmazsam gülüm..
zifir karası mürekkepler sızıyor boynumun en ince kıvrımlarından...
nasıl anlatmasam seni...?

yüreğindeki o ağaç köklerini benim içime salarken
ruhum sana doğru uzarken
şu gülüşlerin
varoluşum diye düşmeli resmi kayıtlara...
dudağının kıyısından kainata yayılırken gülüşlerin...
yeryüzüne saflığı ve merhameti yayarken gözlerin
ve sen konuşunca, susarken şehrin gürültüsü
tenime biçim verirken o eşsiz ellerin
neden bilmesinler ki seni...?

yüreğine sağlık sevgilim
yine ne kadar güzel bir bahar getirdin yaşamıma...
az zaman sonra
gün doğumlarına renk renk kelebekleri
geceye de yusufçukları kondurur ahenkli sözlerin...
seni nasıl anlatmasam...?

her gece göğün karanlığını alıp geliyorsun ya...!
sonra yıldızlar ekiyorsun ya usulca
her gözlerini kırpışında
"evettt bu çok güzel..." diyorum;
eğilip, bu kez Yaratıcı "aferin..." diyor sana...
mutlu oluyorum...

senin uzun ve eşsiz hikayeni dinlemek için
kendi hikayemden vaz geçişimi haykırarak
o yaşamdan alınarak
yeni bir anne rahminden yaşama getiriliyorum...
bu yüzden sevgilim...
bana verilen her yeni hayatta
yine seni bulup
yine doyasıya
kana kana seni seviyorum...

yazmasam biliyorum gülüm...
alnımın yazgısı silinecek
bunu hissediyorum...
bu yüzden seni daha çok yazıyor
ve seviyorum...
e.y