Seni unuttuğum gün içimde verdiğim sessi ...

Bir gün unutacağım seni… Adını duyunca titremeyecek artık kalbim. Gözlerim dolmayacak, boğazım düğümlenmeyecek. Bir gün gelecek… Ve sen, sadece içimde derin bir sessizlik olacaksın. Ama bugün değil…Çünkü hâlâ aklımın en savunmasız köşesindesin. Tam “geçti” diyorum, bir anda gözlerin geliyor aklıma… O gözler ki, bir zamanlar bana “kal” der gibi bakardı. Şimdi yok… Ne sen varsın, ne de bana “kal” diyen o bakışların. Kızıyorum kendime… “Unut artık” diyorum. Ama nasıl unutulur bir zamanlar nefesin olan? Bir gülüşüyle dünyanı aydınlatan biri nasıl silinir kalpten? Seninle yaşanmamış her an, içimde yaşanmış kadar acıtıyor beni. Her sabah gözümü açtığımda içimde bir boşluk var, Ve o boşluk hep seninle doluydu, artık sadece sessizlik yankılanıyor. Ben seni severken, bir ömür hayal ettim. Sen beni bırakırken, tek bir cümle bile etmedin. Ne zor değil mi? Birinin en güzel ihtimali olurken, onun seni en kolay ihtimali gibi silmesi. Seninle bir fotoğrafa bakıyorum… İki yabancı var karşımda artık. Birbirini bir zamanlar deliler gibi seven iki yabancı. Ne ara bu kadar uzaklaştık? Ne ara kalbimden geçip gittin? Ben seni yüreğimle tuttum, sen beni cesaretinle yarı yolda bıraktın. Hâlâ içimde bir çocuk, “belki döner” diye bekliyor. Ama biliyorum… Sen çoktan vazgeçtin. Ve ben Bir gün seni unuttuğumda değil, O gün gerçekten yok olacaksın. Seninle savaşmayı bile seçerdim, Ama sen savaşmak yerine kaçmayı tercih ettin. Ben herkesle savaşırken senin için, Sen beni ilk ateşte yaktın. Ben hep bir umutla geldim sana, Sen hep son umutla gittin benden. Ve biliyor musun? Bir gün ben seni unuttuğumda, Seninle yaşadığım her acı susacak. O gün, seni kalbimden gömdüğüm gün olacak. Ve sen... Sadece bir “keşke” olacaksın. Adını anınca içim değil, Sadece geçmişim sızlayacak. Çünkü ben senin için her şeyi göze aldım… Ama sen, benim için sadece bir gitmeyi seçtin.