Seni Unutacağım -Son Mektup-

Bu, sana son mektubum Allahaısmarladık.
Tüm yalnızlıkları, ben kuşandım artık.
Vefasızlar zaten giysilerimdi,
Terkoluşlar aşıma katık.
Bir çığ gibi büyüyor yokluğun, göz bebeklerimde
Aşkınla, gittikçe sonsuzlaşıyor esaretim.
Ölmek de olsa sonunda, dayanacağım
Özlemineyse; artık alıştım.
İlk günlerdeki kadar öldürücü, yıkıcı olamıyor bak,
Ölümü düşündürmüyor bana artık…
‘DEĞMEZMİŞ’ diyebiliyorum şimdi.
Ve bugüne dek seni sevdiğim için – ki olanca gücümle –
Pişman değilim bile…
Bir zaman mutluluğu tattım gerçekten,
Mutlu olabildim bir zaman, ben de
Kısaydı belki, ama katıksızdı, saftı
Öylesine temizdi…
Korktuğum oldu mutluluğumdan,
Zaman zaman,
Akıbet belki
Belki hissettim…
Ümitlerim, hayallerim salt sanaydı inan,
Düşlerimi süsleyen perimdin, benim
Bana, cennetten gönderilmiş perim…
İnsan eli değmemiş, canlı yüzü görmemiş
Yerlerinde yaşıyordun kalbimin…
Hiçbir şeyine değişmezdim seni evrenin,
Öylesineydi sevgim…
Oysa sevmemeliymişim, inanmamalıymışım,
Güvenmemeliymişim.
Yanılmışım…
İlk ve son yanlışım olacak ama bu,
Yaşam boyu, bir kez daha aldanmayacağım hiç.
Sevmeyeceğim, inanmayacağım ki bir daha…
Ölmek ise; çok uzaklarda gibi görünmüyor bana
Fakat aşk için, senin için olmayacak bu
Hiç kimse için olmayacak
Nedensiz…
Kim bilir?
Belki, yaşam anlamını yitirdiğinden,
Belki, ümitsizliğimden…
Bu terkin nedeni, ben olmalıydım
Benim yüzümden bu şekli almalıydı her şey,
Bu aşk, bu sevgi, bu
En yüce duygu…

Şüphe, tereddüt ve güvensizlikse şayet,
Söyleyecek bir sözüm kalmıyor sana.
Fakat ne olursa olsun birazcık,
İnanmalıydın, güvenmeliydin bana…
Güvensizlik ve aşk bir kalbe sığmaz,
Güvensizlikle dönmez aşk değirmeni.
Ya sev, güven,
Ya öldür, terk et,
Çocuk oyuncağına döndürme yeter!
Aşkım oyuncak değil benim,
Sevgim oyuncak değil! ! !
Kim bilir? En iyisini sen yaptın belki de
En kısa yolla bitiverdi her şey
Başlamadan bitiverdi…
Bu kapris oldukça sende, er geç olacaktı nasılsa
Dönüşü en kolay olan yoldu bu…
Tüm güvencim, zaman şimdi
En iyi ilaç; zaman
Zor, çok zor ama umutsuz değil,
UNUTACAĞIM…
Hem öylesine ki; ismini bile hatırlamayacağım.
Bir gün gelecek,
Çok uzak bir mazide kalacaksın.
Güleceğim bu günlerime belki,
Bu acılarıma.
Tüm anılarımdan silinmiş olacaksın,
UNUTACAĞIM…
Hiç yaşamamışçasına, hiç sevmemişçesine,
UNUTACAĞIM…
Bir unutabilsem,
Kovabilsem hayalini gözlerimin önünden,
Yok edebilsem,
Ya da usumu yitirsem…
Başka çıkar yolu yok, dönüşü yok bu yolun
Öylesine zor ki sıfırdan başlamak her şeye.
Ne sıfırı? Eksi sonsuzdan başlamak,
Çok zaman gerek, sıfıra gelmeye
Sonrası ise hayal kadar uzak.
Geri dönmeniyse; artık istemiyorum
Buna engel; gururum.
Ve bu alternatiflere dayanamaz kalbim,
Kırılır kopar,
Parça parça zaten, lime lime
Zavallı ki öylesine…
Boş şeylermiş bunların tümü de,
Sevmek, inanmak, güvenmek…
Fakat bunlarsız aşk olmaz ki
Sevi olmaz ki bunlarsız…
Neylersin?
Yaratan böyle yaratmış.
Herkes mutlu olamaz ki evrende.
Şans işi, kader işi, kısmet işi bu…
Sevmek meziyetmiş, ya terk etmek?
Hiç yerine sayarcasına,
En acısı bu ya…
Bir yaralı kalp miydi geride kalan?
Çöp tenekesi miydi?
Kızıl kor dolu,
Bir adamı yakan…

Neyse, bundan sonrası çok boş artık
Çok konuşmak, çok yazmak, faydasız
Yazacak o kadar çok şey var ki oysa
İyiliğine, güzelliğine, mutluluğuna.
En iyi dileklerim yazamadıklarım olsun.
Mutluluklar sana,
ELVEDA…
Seni seviyorum!
Ama,
UNUTACAĞIM.
Ve ömrümce kimseye, ikinci bir kez
AŞIK OLMAYACAĞIM…