Seni Susarak Sevmek Şiiri - Aygül Zade

Sus...
Hiçbir şey söyleme şimdi.
Kelimeler yoruldu, cümleler eksildi.
Zaten ne zaman anlatsak içimizi,
Bir yanımız daha eksilmiyor mu sanki?

Sus…
Bırak rüzgâr anlatsın içimizdeki fırtınayı,
Bırak bakışlarımız konuşsun.
Bir sessizlik, bin cümleden daha çok anlatır bazen,
Çünkü kelimeler yalan söyleyebilir,
Ama suskunluk asla...

Ne olur, şimdi sus...
Çünkü sustuğumuzda daha yakınız birbirimize.
Dilin değil, yüreğin duyulur sessizlikte.
Anlam, gözlerde birikir bazen,
Ve dudaklardan değil, kalpten dökülür her şey.

Ben sustum mesela,
Seni kırmamak için,
Gitme diye, kal diyemediğim için.
Boğazımda düğümlenen “kal” çığlıklarını
Sessizliğime gömdüm yıllarca.

Sus...
Çünkü her “nasılsın” sorusuna “iyiyim” demek yorar insanı.
Çünkü bazen en gürültülü çığlıklar
Sadece içimizde atılır.
Dışarıdan sakin görünürüz ama
İçimizde kıyamet çoktan kopmuştur.

Sus…
Çünkü sustuğum her anda
Biraz daha sana benzedi kalbim.
Kendime benzemeyi unuttum belki de,
Ama senin hayalinle konuştum hep içimden.

Bazı şeyler söylenmez.
Bazı ayrılıklar susarak yaşanır.
Bazen bir veda bile edilmez,
Çünkü vedaya kelime bulamaz insan.
Sadece susar…
Ve içinden milyonlarca kere “kal” der.

Sus...
Bu, bir vazgeçiş değil.
Bu, bir savaşın ardından gelen sükûnet.
Bir kabulleniş değil,
Sadece bir durak…
Belki bir gün sen dönersin diye tutulmuş bir yer.

Sus…
Çünkü hâlâ seni seviyorum.
Ama artık anlatacak gücüm yok.
Sevmenin en sessiz, en derin hâli bu:
Konuşmadan, dokunmadan,
Sadece susarak sevmek seni.