Seni sevmek Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Seni sevmek hangi kelimelere sığdırılır,
bunu bilsem önce kendime anlatırdım.

Bir yanım diyor ki:
“iki hece yeter; sen ve ben…”
Ama ne zaman ağzıma alsam bu kelimeleri,
dudaklarımdan taşan bir şey
sessizce kalbime geri dönüyor.

Seni sevmek,
sabah ezanıyla ıslanan taş sokaklar gibi:
Kimse görmese de,
bir yerlerde usul usul bir hayat başlıyor demektir.
Bu başlangıcı hangi cümleye sığdırayım?

Belki bir İstanbul sabahına benziyor bu sevgi,
Karaköy’de simit dumanına karışan martı çığlıkları gibi;
elinde ince belli bir çay,
ama asıl içini ısıtan
uzaktan gelen adın.
Bunu “özlem” mi desem,
“şükür” mü,
hangisi yeter?

Fırından yeni çıkmış ekmek gibi
içimden buğu yükseliyor sana;
avucuma alıyorum sıcaklığını,
kimseler görmesin diye
kalbime saklıyorum.
“Ekmek gibi helal” diyorum seni severken,
ama bu bile az geliyor bazen.

Yağmurdan hemen önce,
gökyüzünün bir anlığına
durdurup nefesini tuttuğu o an var ya;
işte orada bekliyor içimde sevgim.
Düşecek ilk damlayı bekleyen
pencere camı gibi
senin bir bakışını bekliyorum.
Bu bekleyişe tek kelime yetmez,
bir ömürle tarif edilir ancak.

Seni sevmek,
sokağın köşesindeki lambanın
gece boyu yanması gibi:
Belki kimse fark etmiyor,
belki kimse bakmıyor oraya,
ama biri geçerse yolun kararmasın diye
inatla yanıyor.
Benim sevgim de böyle,
sen bilsen de bilmesen de
senin karanlığına inat
içimden ışık veriyor.

Seni sevmek hangi kelimelere sığdırılır?
Belki hiçbirine…
Belki de en çok
şu sessizliğe:

Adını anmadan
adıyla dolu dualara,
yanında değilken
yanındaymışım gibi davranan kalbime,
“iyiyim” derken
asıl seni kastedip
susmama…

Söyleyemediğim her şeyin toplamısın sen.
Bu yüzden,
“Seni seviyorum” dediğimde bile
cümle eksik kalıyor.

Seni sevmek,
kelimelere değil,
göğsümün içindeki
o küçük çırpınan kuşa sığıyor sadece;
ben her nefeste onu serbest bırakıyorum,
o her seferinde
senin adını uçarak yazıyor gökyüzüne.