Ölmeden Gel Şiiri - Ali Admış

Ben sana “seni seviyorum” diyemedim sesimle,
İçimdeki en güzel duyguları ifade edemedim.
Sana olan saf ve temiz aşkımı dile getiremedim,
Bundan dolayı hatalıysam senden özür dilerim.

Ah, kalbim sızlıyor; sensizlik beni çok zorluyor,
Zaman geçmiyor, kırılan kalbim içime batıyor.
Yokluğun hem gözlerimde hem yüreğimde kanıyor,
Yokluğun geçmeyen ayaz, bedenim buz tutuyor.

Varlığın iyiydi be… Neden gittin benden uzaklara?
Bilmiyorum nerdesin, ne haldesin bensiz oralarda.
Ben seni çok merak ediyorum, çok özlüyorum ama
“Bu da geçer,” diyorum, geçer diyorum zamanla.

Geçmez biliyorum, yine de avutuyorum kendimi.
Bilmem neden seni düşünür, severim hâlâ seni.
Bilinmezim, çıkmazım, en büyük zorluğum hadi;
Çık gel, çöz bu içinden çıkamadığım denklemi.

Gelmezsin biliyorum, yine de bekliyorum seni.
Bu derdin, bu kederin ömrümü yedi bitirdi.
Bazen kızıyorum kendime, bu nasıl bir sevgi?
Niye vazgeçmez bu kalp seni sevmekten?
Acı çektiği halde, yıprandığı halde niye yorulmaz?

Dengesizlikleri bozmaya gel,
Aramızdaki engelleri aşmaya gel.
Uçurumun dibindeyim, elimden tutmaya gel,
Yaralarımı sarmaya, beni sevmeye gel.

Seni sevmekten vazgeçmeyen bu adam,
Bıraktığın yerde seni bekliyor olacak.
Ölmeden gel…