Seni Neden Seveyim Şiiri - Doğan Çeçen

Seni neden seveyim?
Sevgi, sabırla yoğrulmuş bir dua ise,
Senin sessizliğin hangi duanın cevabıydı?

Günah işleyenle gözyaşı döken aynı kefede mi?
Seninle göz göze geldiğimde,
Kalbim cenneti mi umdu, yoksa başka bir sınavı mı?

Ben bağışlamayı öğrendim
Kırılanı değil, kıranı affetmekle
Ama sen,
Ne kırdığını bildin
Ne affı hak ettin.

Seni neden seveyim?
Göğe bakan her dua
Senin adına sus pus oldu.
Kutsal olanı kirlettin dokunuşunla,
Ve yine de gözlerimin en kutsal köşesine yerleştin.

Bir dilim ekmek gibi bölünsem uğruna
Acıkır mıydın yokluğumda?
Yoksa tok gözlülüğünle mi terk ettin beni?

Sana inandım.
Sözlerin sanki gökten inmiş gibi
Ama hiçbir mucizeye dönüşmedi.
İnançsız kaldım,
Kalbim kurak bir vaad toprağıydı artık.

Seni neden seveyim?
Senin varlığınla eksildim
Yokluğunla bile fazlalaşmadım.
Susuşun, bin sayfalık bir inkârdı
Ve ben, o sayfalarda
Bir tek “sen de beni sevdin” cümlesini aradım.

Sevgi sabırlıydı denirdi,
Ama ben sabrı seninle tükettim.
Sevgi kıskanmazdı,
Ama ben seni her şeyden kıskandım.
Sevgi bağışlar, unutmazdı
Ama ben, unutamadığım her şeyi içimde bağışladım.

Seni neden seveyim?
Kalbim artık bir tapınak değil,
Yıkılmış bir mabedim,
Kendi küllerimden bir dua çıkaramadım.

Sevgi sonsuzmuş,
Benim sevgimse bir mezar taşı kadar sessiz artık.
Yazılı olmayan tek ayet kaldı içimde:
“Seni sevmenin cezası, seni sevmekmiş.”

O yüzden,
Sana değil, artık yalnızca
Kendime merhamet ediyorum.
Çünkü seni sevdiğim için değil,
Seni sevemediğim için acıyorum…