Seni düşünüyordum Çok Uzaklardan

Seni düşünüyorum çok uzaklardan,
Gün batımı İstanbul’da.
Yorgun ve bitkin gönlümün sesiyle
Sana sesleniyorum.
İçimde fırtınalar koparken
Güneşin batış şekli benden beter sanki.
Sana seslenişimi dilsiz, dudaksız yapıyorum,
Kuş misali süzülerek yükseklerden.
Atlasam belki de uçarım kanatsız.
İçimden sesleniyorum sana ismini,
Sessizce kâinat kanat çırpıyor sana.
Doğa yakıcılığına zararsız, sancısız.
Benim dünyamda kopuyor kıyamet,
Kalemler kırılarak,
Kâğıtlardan akıyor aşk damlasız.
Fısıldayarak sana sesleniyorum:
Seni düşündüğümü sen hissedebiliyor musun?
Beyaz yazılarla sana yazıldığımı
Sen görebiliyor musun ey sevgili?
Gönül penceren kapalıysa
Pencereni aç, bana bak ey sevgili.
Sessizliğimi yine bozdum,
Seni arar oldum kızıl gurup içinde, gün batımında.
Diller türküleri yakmış,
“Dönmez” diyor kuşlar, bakma boşuna kızıl içine.
Buluştuysam alnımın izinde
“Vazgeçme” yazıyor.
Seni düşünüyorum çok uzaklardan,
Düşüncelerim alıp götürüyor bedenimi,
Bırakıyor bir köşede sensizlik işkencesine.
Seni düşünüyorum çok uzaklardan,
Atlasam belki de uçarım kanatsız