Başımı dayadım beni özleyen yastığıma
Odam karanlık; bende ise her zamanki yalnızlık
İnceden bir sızı içimde tekrarlı ve derinden
Kalbim de dayanamaz zaten fırlar biraz sonra yerinden.
Yokluğunda alevlenen yüreğimle ısınırken bedenim
Göremezsem sabahı bil ki sensin benim sebebim
Kaderim bu anladım sensiz acılara bürünmek
Adını anmak gibi, yasak olmuş bana seni düşünmek...
Bu his en çok bu saatlerde gelir bilmem ki neden?
Bir sesin duyur ne olur, fani dünyadan göçmeden...
Kayıt Tarihi : 4.8.2010 02:04:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!