Seni Ararken Şiiri - Ümit Turhan

Sokaklar tenha, sokaklar ıssız,
Bir alacakaranlık ki ürperir insan.
Isırıyor insanı arsız bi rüzgar,
Biraz ısınır mıydım, kapına varsam ?

Şehrin cılız ışıkları belli belirsiz,
Kimseler de yok ki adresi sorsam.
Kaldırım taşları daverkâr şimdi,
Ne olur sanki, biraz uzansam.

Direniyor ayaklarım, yalpalasam da,
Yorgunluğa sarhoşluğum karıştı sanki.
Gevşedi gözlerimin bozuk vanası,
Dokunsalar ağlardım o an inan ki.

Bir devriye usulca döndü sokağa,
Ne macalim var ne kimliğim cebimde.
Onlar bile görmediler, yokmuşum gibi..
Yine başbaşayım; şarabım ve gecemle.

Bir ara bağırmak geçti içimden,
Duyuramadığım ne varsa, duyasın diye.
Ne farkeder bilmem senin açından,
Ağlasam, bağrımda yarasın diye.

Aradım yine seni sokak sokak ben,
Kaybettiğim eşya gibi bulurum diye.
Her yıl aynı mevsim, aynı rüzgarla
Bahar tüten kokunu solurum diye.

Dönüyor başım, yıldızlar solmuş,
Önümde de hayalin salınır bir hoş.
Uzandım sokağa boylu boyunca,
Düşlerim anlamsız, onlar da sarhoş.

Son yudumu şerefine içtim sevgili,
Şahidim bu sokaklar, söylesin sana.
Sevmeyi bilmeyen, ruhsuz ahmaklar,
İster deli ister berduş desinler bana.