Seni Aradım Kırlarda Şiiri - Özcan Nevres

Seni aradım kırlarda,
Kuş seslerinde bulurum diye.
Seni aradım sahillerde,
Dalgalarla gelirsin diye.
Uykumu terk ettim,
Gelirsen göremem diye.
Meyhanelerde sabahladım,
Kadehlerde aradım seni
Hiçbir yerde, hiçbir yerde bulamadım.
Göz pınarlarım kurudu ağlamaktan
Tüm umutlarım yok oldu.
Yokluğun dayanılmaz oldu.
Ölümü düşledim, süsledim onu,
Kır çiçeklerinin en güzelleriyle.
Kayaların en sarp olduğu yerde,
Tam atlayacakken ölüme.
Bir martı daldı denize.
Ağzındaki balık çırpınıyordu var gücüyle.
Ölüme direnişi neydi böyle.
Bir yılanın ağzındaki kurbağanın,
Çığlıkları yankıladı kulaklarımda.
Ölüm çok çirkin göründü gözüme.
Hiçbir canlının,
Koşarak gittiği yoktu ölüme.
Ölümü sildim gönlümden.
Seninle birlikte.
Sensiz yaşamanın keyfini çıkarıyorum,
Gönlümce.
Hiçbir kadına deymemişti elim,
Sana ihanet olur diye.
Korkuyordum,
Tertemiz duygularım kirlenir diye.
Hercailiğin tutkunuyum şimdilerde.
Nice güzeller yaşıyor gönlümde.
Sen kendi havanda, ben kendi havamda.
Böyle de yaşanırmış bu kalleş dünyada.