Senaryo Şiiri - Poyraz Can

Senaryo yazılmıştı.
Işıklar yerleştirilmiş,
oyuncular hazırdı…
Sadece bir kurban eksikti,
Ve .... O kurban, bendim.

Yüzüme makyaj değil,
dert sürüldü.
Kostümüm ,
Geçmişten kalan yırtık bir umut,
Ayakkabılarım , acıdan yapılmış bir çaput.

Ve sonra başladı sahneler:
Hayat…
Dediğin o dik yokuş,
nefesim, kesilene kadar yürüdüğüm yoldu.
herkesin izlediği ama kimsenin yardım etmediği
bir yol...

Kimi zaman güçsüz kaldım,
kimi zaman umutsuz…
Kimi zaman dost dediklerim,
Kuyumu kazdı.
Ama ben düştüğüm yerden…
taş alıp, kendime kale yapmayı öğrendim.
Büyümek sandığın kadar güzel değildi.

Kış üşütürken beni,
yaz yakarken, içimdeki mevsimleri
ben ,direnmeyi öğrendim.
Kalbime karlar yağdı belki,
ama ben oradan çiçek toplamayı bildim.

Kimi gün ağlamayı unuttum,
çünkü gözyaşı bile israf olmuştu.
Kimi gün gülmeyi unuttum,
çünkü yüzümde yer kalmamıştı.

Ama…
yine de yürüdüm.
Çünkü bu yolun sonunda
bir “neden” olmalıydı.
Yoksa neden bu kadar yara?

Ve bir gün şiirler bitecekti.
Çünkü...
Bazen, dil susar.
kalem kırılır,
ve kelimeler bile yorgun düşer.

Ne anlatsam,
aynı sızıya çıkar her yol.
Aynı duvara çarpar her cümle.
Ve ben artık
acıyı bile sessizce taşır oldum.
Yaralarımı saracak zaman yoktu,
her Yeni gün,
Yeni bir yara açıyordu.

Çünkü....
Senaryo yazılmıştı.
Ve o senaryoda
"acı" rolünü en iyi oynayan
ben oldum.

Yaniii....
" O KURBAN " bendim.