Sen Yoksun Şiiri - Sedat Bolu

Bir yol üzerinde
Ayaklarım birbirini takip ederken
Ne bir işaret ne bir iz
Yol nereye
Ben oraya
Sorsam birine kimseler yok
Yürüyorum amaçsızca
Nereye çıkacak bu yolun sonu
Bilemem
Bedenim ruhumdan ayıran
Belki bir uçuruma sürükler
Belki
Çıkartır bir yamaçın tepesine
Ya bi gün doğumuna
Ya bi gün batımına
Tesadüf denk gelip
Oturup izlemişimdir
Tek kalan sigaramı çekerken uzunca
Bir film kesitinden kareymiş gibi
Yanımda ise kimse
Bilmem belki
Bir yangına ulaştiriyordur
Su misali derken
Yakmıştır kuru bir ağaç gibi
Çaresiz çırpınışlarıma kulak veriyordur
Bir kaç kuş böcek
İşitemem sesimi kimseye
Belki bu yol
Soğuk bir akar çaya çıkar
Avuç avuç su içerim
Senin avuçlarından içer gibi
Terlemişim senle seviştiğimiz gibi
Bakıyorum yoksun sen
Belki
ışıltılı büyük camekânlarıyla
Bir caddeye çıkartır
İnsanların yapmacıklı sarmaş dolaş halleri
Sebepsiz kahkahalarıyla kalabalıklar arasından
Geçişine şahit olurum
hızlıca geçerim kalabalıklardan
Çarparak ona buna
Ağızımın dolusu kadar küfür
Bakıyorum da kimse yok yanımda
Sen de yoksun
Ama bilirim
İyiye çıkmayacağını
bilerek yürürüm bu yolda
Durmak
Beklemek
yardım istemek
Kimden
Kimse yok
Sen de yoksun
Aslında
Benliğimi kaybetmiş bir ben
Bende yokum