Sen Varken Şiiri - Mehmet Akif Susmaz

Gençliğinin baharında olan bir çam ağacının yeşili gibiydi gözlerin.
Sözlerin ölümle arkadaş olmuş, yaşı gelmiş bir çınar ağacının sözleri gibiydi.
O olgunluktaydı...

Bana olan sözlerin ise açmak için baharı bekleyen çiçek gibi, umut barındırıyordu.
Kısa sürdü sözlerin. Yoldan geçen biri kopardı o çiçeği. Umut da kalmadı, sözde.
Bana kalan ise hafızamda ki sen ve ben.

Rüzgar kulağıma fısıldardı seni
Her vakit üşüten rüzgar seni söyleyince ısıtıverirdi beni.
Ne rüzgar kaldı nede sen,
Mazide kaldı o günler...

Sen varken benim kalbimi ısıtan güneş,
Sen yokken derimi kavurmaya başladı.
Meğersem hep yakıyormuş...