Sen Vardın Şiiri - Fatih Gürbüz

Ey gönlümüzün Sultanı,
Rabbimize açılan,
Kapımızdın sen bizim.
Son nebiden miras,
Son asra kalan
Rahmanın tecellisi.

Nebiyy-i muhteremin
nurlarıyla geldin,
onun soyundan, onun adıyla
onu bize getirdin.
saadet ikliminden.

her gecemiz kadir
günlerimiz bayramdı
çocuklar gibi şendik
ve Sultanım, biz seni
Dünyaya değişmezdik

Sevdalıların vardı
her diyardan,
seninle can bulan
gönüllere can veren
sevdalıların

Senden öğrendik
Her şey i;
Sevginde; sevilmeyi, sevmeyi,
affedip hoş görmeyi,
merhameti, şefkati
gözlerinde; görmeyi,
sesinde; güvenmeyi
gül yüzünde; gülmeyi öğrendik.
ellerinde; Tövbeyi
ilminde; öğrenmeyi
öğrendik.

yakınımızdın bizim,
uzaklarda olan yakınımız.
en yakınımızdan
daha yakın.

dertten elemden yana
ne varsa sana getirirdik
ve günahlarımızla
gelirdik sana
haya ederdi sevabımız
sevabının yanında

bakışlarınla,
vahiy inerdi gönlümüze
Rabbimizden.
ve hepten temizlenirdik
kirden, pastan, masivadan.

Güç bulur, huzura ererdik
Seninle olmakla bir an.
bir tebessümündü bizi,
hayata bağlayan

Yıllar geçmesine rağmen
eskitmedi hayalini
gönlümüzden zaman
ve hala varsa bir parıltı gözlerde
ve bir neş’e gönüllerde…

Kederlerimizle bile mesut olurduk
Gönlümüz şen, gözümüz aydın
Çünkü bir sen vardın, birde biz vardık
Keşke biraz daha kalsaydın.

Fatih Gürbüz
23 Haziran 2005 Erzincan