Sen sevmeyi bilmedin Şiiri - Nilgun Şirin 2

☛S̲e̲n̲ S̲e̲v̲m̲e̲y̲i̲
B̲i̲l̲m̲e̲d̲i̲n̲ ☚
✔B̲e̲n̲i̲m̲ H̲i̲k̲a̲y̲e̲m̲ ✎

Sen benim en güzel hikayem olacaktın,
cümlelerimin başı, dualarımın sonu…
Ama olmadın.
Bir masalın ortasında uyandım,
sonu olmayan bir rüyaya ağladım.
Yüreğimde bir “iyi ki” büyütürken,
sen bende bir “keşke” yarattın
Bir kez daha öğrendim:
Sana “seni seviyorum” diyen,
önce kalbimi, sonra canımı yaktı.
Ben sana sevgimi sunarken avuçlarımda
sen ellerinle paramparça ettin Adam kadın

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷
Oysa ben sana şarkılar yazacak kadar inandım,
ama sen her notada
biraz daha susturdun beni.
Şimdi söyle hangi sevgi
bu kadar can acıtır
Hangi aşk seveni
böylesine yarım bırakır
Sen bir hikayeydin ben o hikayeyi
kendime ağıt yazarak bitirdim

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷

Sen beni susturmaya meyilliydin
konuşsam fazla, sussam suçlu…
İkimizin arasında hep ben ezildim.
Sen sevmeyi tarttın terazide,
ben sevgiyi taşıdım sırtımda.
Ağırlığını fark ettirmeden,
gölgenle bile üşütmeden sevdim seni.
Yorgundum, ama sen yordun diyemedim.
Kırgındın ama kırdın diyemedim,
çünkü sen kırdığınla yüzleşemezdim
Ben de kırıldıkça içime
gömdüm kelimelerimi

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷

Her gece dua ederken seni söyledim
ama sen uykunda bile yabancıydın
Ben diz çökerken içime
sen gururumu ayaklarınla ezip geçtin.
Sevgi nedir bilmeden, bilmeyi seçmedin.
Çünkü sevilmek istedin,
ama sevmenin yükünü hiç sırtlanmadın.
Artık susan bir kadının ardında kalan enkazsın,
ya da bir gün sevilmeyi özlediğinde
ben çoktan unutmuş olacağım seni.
Seni değil, seni severken
neye dönüştüğümü.

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷

Sen sevmeyi hep sorguladın,
ben ise susarak sevdim.
Sen gözlerimde şüphe ararken,
ben her bakışımda seninle olmayı diledim.
Sana göre ben eksiktim gözümden
süzülen her damlaya
“abartı” deyip geçtin.
Oysa oysa o yaşlar senin içindi
yaktığın yangınların sessiz çığlığıydı.
Ben her “iyiyim” dediğimde,
içim bin parça düşüyordu yere.
Sen birini bile kaldırmadın sadece baktın
sanki ben de dağılsam olurdu.

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷

Güven istemedin, ispat istedin.
Her sevgi cümlesinde bir sorgu,
her sarılışında bir geri adım.
Kalbimi verdim sana,
ama sen cebinde taşıdığın yargılarla
onu delik deşik ettin beni adam kadın
Ben seni hiç suçlamadım,
ama sen hatalarımla vurdun, kırdın
ve kırdıklarının farkında bile olmadın.
Ben her gece yastığa baş koyduğumda dualarımda sen vardın.
Be Adam kadın
Ben sevdim, sen ise sevilmek nedir bilmeden
sadece kabul ettin bir yük gibi taşıdın beni
Ama hiç “iyi ki” bile demedin.
Yüzümdeki çizgiler bile seni anlatıyor
Hayatımı vaf eden adam isim soyisim

・❥Y̲o̲r̲g̲u̲n̲ [̲̅1̲̅] k̲a̲d̲ın̲⁀➷

Sevdikçe ağırlaştın, sevdikçe beni ezdin;
omuzlarımda taşınan sevgi değil, bir yük oldun.
Kalbime değmedin; yaralar açtın, derin ve soğuk
Her dokunuşun bir iz bıraktı, her sözün yüregimi kesti yüregimde yaralar, avuçlarımda kırık sözler;
meğerse sen, sevda diye yüklediklerimin kaynağıydın.
Sana verdim diye küçüldüm; seni taşırken kendimi unuttum.
Söylediğim “iyi”lerin içinde bin parçaydım, kimse bilmedi.
Gözlerim yağmur yerine aktın, ıslattığın yalnızlıkla.
Sevgimi ayaklar altına aldın gururunla geçtin üstümden.
Ben sustum; susarak sevdim, susarak gittim belki de.
Sustuğum yerde artık bir enkaz bıraktın adam