Sen Ölme Çocuk Şiiri - Eymen Özçelik

Bir kuş uçur çocuk;
avuçlarından kanat çırparak yükselsin bombaların ulaşamadığı Stratosfer’e.
Bulutlar annenin yanaklarında bıraktığı buseyi düşürsün toprağa sicim sicim,
Ekinler kahkahalarında boy versin
hem yer altına hem göğün göğsünde, uyuya kaldığın soğuk döşeğinde...
Filiz filiz yetişsin geleceğin
Senden çaldıkları taş kalplerinde...

Büyümüş gibi yap çocuk;
Gülüşün salkım salkım dökülsün, hüznünü kaybettiğin çizgisiz resim defterine.
Boyaların ceplerinde erisin,
Karışsın tuvalinde ki renklerin?
Siyah bir tek savaşı resmetsin, portresini çizdiğin kahramanların
Elini öpüp safları sıklaştıran bir çocuk olsun.
Sen sakın üzülme çocuk;
Bir köpeğin sadakatinde aradığın umut, babanın ölmeden önce ki uyandırdığı bir bayram namazı sabahındaki hezeyanın olsun.
Ne olur ölme!
Sipet et göğsünü varil bombalarına,
Gözlerindeki ışık ışıldasın
Ateşkes yalanında bile bile...

Ölme lan ölme...
Kan istiyorlarsa
Sıkıyorsa
Yiyiyorsa maçaları
İstabul’u alsınlar ilk önce.
İstanbul’dan önce!
Sapanca’nın lanetli efsanesini,
Birde Aysel ablanın ateş başındaki salebini içsinler.
Ölmelerinden önce
Yaşayan ışıkları görsünler...

Gözleri pişman olsun
Kalpleri kiremit taşına benzesin
Belli ki duymamışlar martı seslerini
O yüzden öldürmeye meyil etmişler.

Sen çocuk!
Kalbini ver insanlığa
Tiz sesinle çağır maviyi
Ya da, ölümün en güzel yeşiline merhaba de!

Merhaba de yarınlara...