Sen Ne Anlarsın Sevmeden Şiiri - Hamit Atay

Sen Ne Anlarsın Sevmeden

Sen ne anlarsın sevmeden?
Birinin adını her nefeste
İç çekerek anmaktan
Bir gözün içinde koca bir hayat kurmaktan
Ne bilirsin?

Sen ne bilirsin
Onun gülüşünde saklanan huzuru
Ve o gülüşün eksildiği an
Koca bir şehrin karanlığa gömüldüğünü?

Sen sevilmek istedin belki,
Ama hiç sevmedin!
Kendinden vazgeçer gibi
Birinin acısında kendini tüketmedin.

Ben sevdim.
Kendimi yok sayarcasına,
Kalbimi avuçlarına koyarcasına…
Ben sevdim,
Sen sadece baktın.

Sen ne anlarsın
Geceler boyu susarak çoğalan bir aşkı,
Bir mesajın gelmediği her saniyede
İçinde kopan fırtınaları?

Ben
Sana gözümle dokundum,
Sesinle yaşadım,
Gidişinle öldüm.
Sen ne anlarsın?

Sevmeden,
Bir kalbin içine taş taş nasıl döşenir,
Her susuş nasıl dua olur,
Bilemezsin.

Çünkü sen,
Hiç kimseyi kendinden çok sevmedin.
O yüzden
Hiç kimseyi gerçekten kaybetmedin.

Ben kaybettim…
Ama sevmeden değil!
İçimde bir ömrü seninle büyütüp
Yine de seni serbest bırakarak.

Şimdi dönsen ne fark eder?
Sen hâlâ sevmeden bakıyorsun hayata,
Ben hâlâ severek susuyorum seni.

Ama bil ki:
Bu kalp sana hâlâ kırgın değil —
Sadece dolu...
Ve sen,
Ne anlarsın sevmekten?

Şiir Hamit Atay