Sen misin? Şiiri - Zülfü Evin

Bir çeyrek asrın yorgunluğu var üzerimde,
Hangi gölgede dinleneceğimi bilemiyorum.
Sürekli savuruyor rüzgarın beni,
Hangi limana demirleneceğimi göremiyorum.
Geçiyor üzerimden çığlık çığlığa martılar,
Seni fısıldıyor güverteden uzakta kalan şarkılar,
Gözlerine anlamsız bakışların yansıması,
Oluyor bir Okyanus bazen de zindan karası,
Bazen çocukların çoşkusu bazen de kuşların şarkısı,
Karlar üstene çiziyorum bazen resmini,
Orada bırakıyorum, silmeye kıyamıyorum.

Senden anlıyorum baharın gelişini, ağaçların giyinişini
Yine senden öğreniyorum aşkın tek kişiliğini,
Kuzular gelip geçiyor filizlenen ovalarda,
Benekleniyor sen oluyor renkler toprakta,
Kokunu almış sanki şu lale, menekşe;
Yanında yürüyor mor görünüşlü sümbüller,
Her tarafım sen kokuyorsun sevginle,
Şaşırıyorum gül müsün, nergis misin? Deremiyorum.

Neşe saçıyor, hayata dönen bir kelebek,
Tıpkı gözlerin gibi, renk değiştirerek.
Bir çoçuğun elindeki uçurtma kadar yüksek,
Dünyayı dolaşan bulutlar kadar özgür.
Kuytu ormanların derinliklerindeki nefesimsin,
Her saat değişen iklim bölgemsin.
Bazen bana bir yabancı kadar uzaksın,
Bazen de buluyorum kendimi gözlerinde.
Kararsızlığım, kararım, sır hazinemsin.
Ben miyim, el miyim? Bilmem nemsin.
Gözlerinden aldım yine, bugünlük uykuyu,
Çaremsin, özlemsin, bendeki sensin.
Takılıyorsun kapanan gözlerime,
Sen misin, el misin? Ayırt edemiyorum.
14/12/2017