Sen Kimsin Şiiri - Esra Nizam

"SEN KİMSİN"

...

Sen kimsin?
Sesini duyduğum an
Tüm organlarımı
saygı duruşuna geçiren insan
sen misin?
Göz göze geldiğimde,
Bütün duygularımın ceket iliklediği aşk,
sen misin?

İlk öpücüğünde kalbimi titreten,
Heyecandan ellerimi terleten,
Göğsüne saçlarımı serip,
Uykularıma sefa getiren,
Sen misin ?

Şu bileklerime sıkmaktan,
Hiç vazgeçmediğim koku.
Hala damağımda duran,
İlk şarabımızın tadı.
Hepsini bırak!
Şimdi bu hayal kırıklığını
Canıma batıran acı ,
sen misin?

İçimde kelebekler uçuşturan,
Sonra onları tek tek öldüren.
Bana bir kelebeğin,
ölüm ağrısını bırakan,
sen misin?
Hadsiz bir gözyaşı gibi,
Gözümden düşmesine,
engel olamadığım.
Kirpiklerimde kendini asan,
sen misin?

Yüreğime
bir aşkbasan eşkiyası gibi çöken,
Yaşanacak ömrüme gün koyan,
Yeryüzünün bütün matemlerini,
Avuçlarıma bırakan insan,
Sen misin?
Sen Kimsin ?

Gözlerinin hatrı için kırkikindilere,
zemherilere,
filizkıran fırtınalara katlandığım,
sen misin?
Işıkla gölgenin buluştuğu yerde,
İçimde şiirler boy verdiren.
Sonra o şiirleri kana bulayan,
Göğsüme bir alaca kuşun
tırnaklarını batıran.
İçimde açılan bu yarayı
dermansız bırakan sen misin?

Gide gele aşkı ezberlettiğim
O müstesna sokağın köşesinde,
Beni şahdamarımdan vuran,
Sen misin?
Huzuruma karabasan kabuslar ekip,
bana yarı felç uykuları layık gören
sen misin?
Sen kimsin ?

Simsiyah urganlara asılarak,
ruhumun kuyusuna indi zaman.
Acılarımın perdeleri aralandı.
Gözyaşlarım,
dünyanın damarlarına karıştı.
Gerçeklerin bilinmeyen yüzünde
senin uğruna,
haybeye kayboldum ben.
Senin kim olduğunu bilmeden,
pervasızca sana vuruldum.

Gözlerindeki saklı kapıların
eşiğinde kaldı ya umutlarım:
Senin intiharındı bu.
Ellerinle hazırladın sonunu.
Hiç kimse senin için,
böyle bir sevdayı sırtına vurup,
yaralanmayacak.
Ve hiç kimse;
yokluğunun sancısını kanadına nakışlayıp,
Uçurmayacak kuşlarını.

Nar çiçeği gibi,
Dudaklarından dökülen her nağmeye,
Ölüp ölüp tekrar dirilen bendim.
Tan vakti doğan güneş gibi,
Bakışlarından süzülen bir parıltıya,
Ömrünü verecek olan bendim.

Sensizliğinde,
her gece koynuna yıldızlar alan.
İki dudağının arasında,
Var’la Yok ‘u yaşayan.
Kelimelerin bittiği yerde gitmeyesin diye
Ayrılığın kollarını,
saçlarıyla bağlayan,
bendim.
Sahi,söyler misin?
Ben senin neyindim ?

Sana ölmeye,
Hiç merakım kalmadı şimdi.
Ne suretin senin,ne gözlerin.
Ne ellerin senin,
Ne de sözlerin.
Sesin ses,
kalbin kalp değil…
Tanıdık hiçbir yanın yok.
Hüznün bile yabancı artık.
Zaten bende de
senin o bildiğin kadından,
eser kalmadı.

Ne nilüferler toplarım sana,
Ne de yağmurlardan
rahmet beklerim
çorak topraklarına.
Senin soluduğun havayı bile,
istemem artık…
Ankara'yı da
sevemem bundan sonra...
Gördüm ki
"Ölü bir adama aşığım."
Ben seni tanımıyorum.
Sen Kimsin?

...

ESRA NİZAM