Sen gülümseyince Şiiri - Be Dengi

Sen gülümseyince
dünya kendini unuturdu.
Sarı saçların
dağ gibi inerdi yüreğime,
bir tek telin uğruna
sırtlanırdım bütün ömrü.
Sen küsünce
kırılırdı şehirlerin gövdesi,
gülüşünle
yeniden filizlenirdi sokaklar.
Sesinin kulağıma girişiyle
can bulurdu en ölü yanlarım.
Sen yürüyünce
saatler bile geri çekilirdi,
adımlarınla yavaşlardı rüzgâr,
bir çiçeğin açması gibi
gelişin olurdu her defasında.
Sen “sus” deyince
göğe küserdi bütün kuşlar,
sessizliğinle bozulurdu mevsimlerin dengesi.
Ben senin her halini
kendime ezber bilirdim.
Gözlerin...
bir çocuğun duası kadar temiz,
bir annenin uykusu kadar derin.
Ellerin,
dokunduğu her şeyi
kendine benzetirdi.
Ben, en çok
o hâlini severdim:
herkese iyi gelen,
ama bana bir başka kalan…
Kahkahan
bir şehrin susuzluğunu giderirdi,
çünkü sen gülünce
benimle birlikte
ağaçlar da yeşerirdi.
Öyle sevdim ki seni,
bir gülüşünü görmek için
bin küsüşe razı geldim.
Bir "gel" demene
yüz kez "git" dediklerini unuttum.
Bir sabah,
çayını nasıl içtiğini bildiğim için
kendimi biraz daha sana benzettim.
Demin rengine,
buğusunun içine gizledim içimdeki seni.
Çayını yudumlayışın vardı ya,
işte o sessizlikte zaman susar,
yalnız kalbim konuşurdu sana içimden.
Rüzgâr ne yana esse
ben o yöne yaslandım,
çünkü senin geçtiğin sokakta
hava bile çiçek gibi kokardı.
Bir fotoğrafa gülümsediğinde
ben o anın içine doğmak isterdim.
Çünkü seninle anı paylaşmak değil,
anı olmak isterdim.
Bir tel saçın kalsa omzunda,
ben rüzgâr olur, okşardım usulca.
Adını andıkça değil,
adını unutmamak için yaşardım.
Gözlerin uzaklara dalınca,
ben o uzakları yakın etmek isterdim sana.
Gülüşünle uyanan sabahları
öyle çok sevdim ki;
hangi geceye düşsem,
yine sen doğardın içime.
Ve ne zaman
kendimi unutacak kadar seversem,
sen çıkardın karşıma —
bir çiçek gibi,
bir dua gibi.

Gülüşüne ömür verdiğim
hep “iyi ki” dedim içimden…
İyi ki gülümsedin —
yoksa ben kimde var olacaktım?

Şiir - bedengi