Taht Şiiri - Ramazan Boran

Bakın, burası benim vitrinim
Hepsi bana ait
Cebimdeki son kuruş alnımdaki intihar girişimi
Siz o steril dünyanızla
O naif merhametinizle uzak durun
Burada hava zehirli
Nefes almak bile bir kudurma biçimi

Bulunduğum enlem boylam
Bileğimin en ince çizgisidir
Siz gelirseniz ayak izleriniz kirlenir

Bu bataklığı kuran benim
Siz o temiz mendilinizle uzaktan bana el sallayın
Bu zift gölünü kuran da benim
Orada kendi karanlığımla anlaşmayı öğrendim
Göz hizasından değil
Yüzlerce ışık yılı öteden bakın

Sizin umut dediğiniz o cılız ışık
Bana sadece kör bir öfke fısıldar
Bu dikişsiz yaralar
Benim en pahalı lükslerim
Bu tek kişilik savaşta
Düşmanım da dostum da benim

Benim içimdeki yangın
Söndürülecek bir itfaiye marifeti değil
O bir ateş ritüeli
Sadece külden doğacakların anladığı
Siz su serpmeye kalkmayın
Üşürsünüz!
Bu alevler
Benim ebediyen yanan kalkanımdır

Kalk! dedim kalbime
Kırılmak sanatsa neden hep ağlarsın?
Oysa ben bu enkazı altın varakla kaplamayı seçtim

Kalk! dedim
Sen kendi enkazının feneri
Kendi cehenneminin kralı ol

Benim pusulam
Gökyüzünün en çatlak yıldızıdır
Siz yönünüzü bulun
Ben çoktan kaybolmayı seçtim
Sizin o curcunanızdan çok daha gerçektir
benim sessizliğim

Solumda vicdanım
Sağımda nefretim koşar

Siz gidin kendinize bir tabut hazırlayın
Zira benim dünyamda yaşamak
Sizin konforlu ölümlerinizden
çok daha büyük bir cesaret ister