Sen Gelmedin Ki Şiiri - Mehmet Yücel

Sen gelmedin ki!
Ne yüzyıllar tükettim gelirsin diye.
Ne kıtalar keşfettim...
Ne türküler yazdım...
Şiirlere duçar oldum...
Ne bu bende yanan ateş.
Bu imkansıza yöneliş...
Bir derman olsan keşke.
Derinlerdeki yarama bir melhem, bir sargı...
El versen keşke, tutulmamış ellerime.
Susmaya mecbur kalmasam...
Hesaplaşmasam kendimle.
Kesmesm ipimi ikide bir.
Dökmesem sel sel...
Çağlamasam....

Sen gelmedin ki.
Ne canlar verdim gelesin diye.
Çekişti senin için canlar.
Öldüler birer ikişer.
Saysını bilmediğim kadar.
Ölümlere alet oldum.
Özlemin vardı bir tek.
Bir tek sen demiştim başlarken.
Pişman değilim.
Düşman değilim.
Yoruldum diyemem.
Darıldım diyemem.
Bitinceye kadar bir ömür arasam.
Bir ömür daha isterim.
Bir ömür daha...
Bir ömür daha...

O geceler lanet olsun.
O sabahlar,, o mutluluk, o serzeniş...
Düşmek diye bir şey varmış.
Küsmek denen bir şey varmış.
Bana ne sabırdan, sözden.
Bana ne ateşten közden.
Yanmaktani yıklılmaktan...
Bir bilmece sorma bana.
Sevmeyi bilmem ben.
Gülenler olur, ezenler olur, sezenler olur...
Anlayan olmaz, duyan olmaz, gören olmaz.
Saraylar viranei köşkler virane giren olmaz.
Gözlerim gök yüzününde.
Dolu dolu...
Ne çıkar?
Sen gelmedin ki!