Sen Gelmedin Şiiri - Selim Erdoğan 2

ay doğdu, ay battı, sen gelmedin
mevsimler devrildi birbiri ardınca,
nevruzu söküldü dağların, sen gelmedin
aklıma korkunç şeyler takıldı,
gökyüzünü görmeden öldü kuşlar
dayanılmaz bir yarya dönüştü göğsüme bastırdığım yaşamak
denizi çakıl taşlarından tanıdım, mızıka sesleri büyüttüm içimde hep
tutup haberin aldım, hasret yapışıp kaldı garlara,
sen gelmedin.

ben şimdi yağmurdan geliyorum,
ıslak kampana sesi kulaklarımda
bitiyor sırtıma sarılan hırkanın sihri,
koyu bir hüzün asılı kalbime
bir ırmağın kurumasını yaşıyor damarlarım,
yanlış cinayetler takılıyor aklıma sevdiğim,
kimleri bağışlayacak göğe asılı bıraktığım bu sağnak
bu delisaçması beklemekliğim;
parklarda, kırık masalarda bıraktığım bu hayat
bu ebemkuşağı,
bu gökyüzü, bu muhteşem renkler- tanrım bizi koru
bizi koru- bu karbeyaz bulutları giymiş dağlar, bu dağ rengi sevda
kimleri bağışlayacak

ayça bak gözlerim doluktu, yine ağlamak geçti içimden
alabildiğine kar yağdı caddelere,
soluk kadın fotoğrafları çıktı cebimden
efsane bir yelkendir sürüldü dünyanın ortasına,
sen gelmedin.
ne akşamlar oldu ellerime yansıyan kasabadan ilk
upuzun yitiren çığlıklarıyla parçalandı ellerim her akşam
hayatsa kırmızı bir çingene oldu, dolaşıp durdu etrafımda, sen gelmedin.

ay doğdu, ay battı, sen gelmedin
kırmızı yelkenli gemiler geçti gözümün önünden yağmur dedim, kar dedim, bir gün dönecektir sevdiğim
sen gelmedin.