Sen Diye Bir Yer Yok Şiiri - Onur Göknil

Hiçliğin kıyısında unuttum seni
adını ağzımdan düşürürken
dilime acı bir küfür gibi yapıştı son hecen
zamanın rüzgârı, tenimde cam kırığıydı
her sabah gözlerimi açarken
bir mezarın içinden doğruluyordum sanki

sen gittin…
ardından hiçbir ışık kalmadı bu şehre
radyolar sustu, pencereler kan ağladı
sokak lambaları intihar etti geceleri
ben her sokağı senin ayak izinden okuyordum
ama artık hiçbir yol
sana varmıyor

kapanmıyor ayrılık denilen bu yara
üzerine bastıkça daha da kanıyor
bir şairin gözyaşlarından çalınmış gibiydi vedan
sırtımda taşıyorum yokluğunu,
diken diken, gece gece
dudaklarımda solmuş bir gül gibi
eski bir gülümsemeyi hatırlamaya çalışıyorum
ama hiçbir anı
yaşanmış gibi durmuyor artık

artık sen diye bir yer yok
bir zamanlar içimde bir saraydın
şimdi harabe bir duvar parçası bile kalmadı senden
adın, kırık saatlerde donmuş bir an
ve ben…
her saatte seni tekrar terk ediyorum

unutmak mı?
bu sözcüğün içi bomboş
bir rüya gibi kayıp gidiyorsun
ama uyanamıyorum
çünkü gerçeklik senin kadar yıkıcı değil

biri geceye "neden bu kadar karanlıksın" diye sorsa
“çünkü birini kaybettim” derdim
yıldızlar bile göz göze gelmek istemiyor artık
ay bile saklanıyor
çünkü onun bile yansımasında sen varsın hâlâ

senden sonra hiçbir kadına gül veremedim
çünkü her çiçekte senin gölgen vardı
gözlerini hatırlatan her renk
beni uçurum kenarına çağırdı
ve her adımda
biraz daha öldüm

şimdi, suskunluğu ezberlemiş bir yalnızım
her nefes, yokluğunun yankısıyla dolu
ellerim üşüyor,
çünkü senin ellerin
artık başka birinin avuçlarında ısınıyor belki

ölmek bile bir anlam taşırdı belki
ama sen gittin,
ve ben anlamın ne olduğunu da unuttum
şiir bile yazılamıyor artık sana
çünkü kelimeler bile seni kaybetti

eğer bir gün dönersem kendime,
bu şiiri hatırlamam umurumda değil
çünkü senin olmadığın bir dünyada
her şey
biraz eksik, biraz boş…
ve sonsuz bir hiçlik kadar
sessiz.