Sen de biliyorsun Şiiri - Orhan Özçelik

Sen de biliyorsun,
Benim bildiklerimi,
Benimki yeni olan bir şey değil,
Senin olduğun gibi,
Sende olan gibi.
Hani uçmak ister bazen yüreğin,
İmrenirsin martıların yükselişine.
Bir çok şeyi duymazsın,
Hani susmuşken.
Yutkunursun,
Boğazında bir düğüm,
Kör düğüm.

İçinde kırlangıçlar havalanır,
Başka yerlere.
Göç başlar,
Bütün hayallerinde.
Giderler bir ibiri ardından gözündekiler,
Sayısızca anıların uçar,
Etrafında kanat çırparlar.
Haykırmak istersin gidenlere,
Ama boşuna olur,
Giden gitmiştir,
Uçan uçmuştur artık.
Kaybolmuştur her anı,
Hatırlanan her şeyiyle.
Kaybolmuş ve,
Unutulmaya yüz tutan yürek olmuş.
Umutsuzluğa giden yol olmuş,
Unutulmuştur.

Sen de bilirsin,
Sana da yabancı değil,
Senin de bu,
İlk yangının olmamıştır kim bilir.
Her fırtınanın sonrasında,
Yaşandı bu sessizlik.
Her vurgunun sonrasında,
Yaşandı bu yanmışlık.
Her sevginin sonrasında,
Bu kadersizlik.
Sen de ilk değilsin,
Bu gönül sofrasında.
Daha çok gelen olacak,
Daha kimler gelecek.
Kimler daha,
Bu kadere lanet diyecek.
Sen de ilk değilsin biliyorum,
Ben de ilk değilim,ilk yanmıyorum.
Mecnun ve diğerleri,
Her yangında bir kahraman.
Her sevdaya bir yürek harcayan.
Sen de biliyorsun bunları,
Ben de biliyorum.