Sen bilmiyordun ki,
Seni kaç kez öldürüp, öldürüp, dirilttim yüreğimde..
Volkanların içine attım seni.
Sen yine küllerinden doğdun da, gecelerin ıssızlığında ses oldun,ışık oldun, yüreğime..
Sen bilmiyordun ki,
kaç bahar, kaç mevsim, yok saydım seni..
Sen ise her şeye inat, bahar sürgülerinde,
çiçek olup açtın gönlümde..
Sen!
Seni bana hiç unutturmadın ki..
Bazen yel olup estin, bazen deli fırtına.
Her şekilde tarumar ettin gönül güllerimi..
Şimdi ıssız vadilere adadım kendimi..
Kalabalıklar içinde tek başıma, kervan geçmez sahralarda yol
almaktayım.
Sonsuzluğun ışığını, son nefeste bulmak adına..
Sen bilmiyordun ki,
O ısız yollardan hiç geçmediğin için.
Adressiz seni bulmak için, ne çok gayret sarfettiğimi..
SEN BİLMİYORDUN Kİ!
Kayıt Tarihi : 16.1.2012 20:37:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!