Sen Bilmezdin Şiiri - Hamit Atay

Sen Bilmezdin

Gözlerim gözlerinde uyurdu, sen bilmezdin
Her gece bir dua gibi düşerdin içime
Kalbimde yankılanan sessiz bir ezgiydin
Karanlıklar bile senden ışık alırdı,
Sen bilmezdin...
Gülüşünle başlardı sabahlar
Adını anmadan doğmazdı güneşim
Ben en çok sustuğumda severdim seni
Ve en çok sustuğumda yakındın,
Sen bilmezdin...
Sokaklar adımlarını arardı
Rüzgâr bile sen kokardın geçerken
Bir yudum su gibi içerdim özlemini
Her nefeste biraz daha eksilirdim
Sen bilmezdin...
Bir şiirin içinde yaşardın gizlice
Her mısrada adını saklardım
Kalemim ağlardı seni yazarken
Ama ben hiç ağlamadım,
Sen bilmezdin...
Gözlerim gözlerinde uyurdu
Bir rüya gibi sevmiştim seni
Ve sen en çok,
Hiçbir şey olmamış gibi gitmeyi bildin...
Sen Bilmezdin
Gecelerle konuştum adını anmadan
Ay bile yabancıydı sensizliğe
Bir duvar gibi ördüm suskunluğumu
İçine seni sakladım,
Sen bilmezdin...
Kalbim kırık bir saate benzerdi
Aynı an’da durur, hep seni beklerdi
Geçip giden zamana kızmadım hiç
Çünkü zaman sensiz geçerken bile,
Seni getirirdi bana
Sen bilmezdin...
Bir adım atsan belki çözülecekti her şey
Bir kelime yeterdi…
Ama sen sustun,
Ben de sustum...
Ve biz en çok o susuşta kaybettik
Sen bilmezdin...
Ben seni affetmeyi sevdim
Seninle yaşayamadığım her şeyi
İçimde büyütmeyi sevdim
Ve senden sonra anladım
Bazen en çok sevdiğin,
En sessiz terk edendir…
Sen bilmezdin...
Sen bilmezdin...
Şiir Hamit Atay..24.08.1984